Ik wou haar graag complimenteren voor de beslissing die ze genomen had, maar zag dat ik niet meer kon reageren op het bericht. Toen ik de reacties las, kon ik mij bedenken waarom.
Sommige mensen namen het haar kwalijk dat ze bij een broodfokker terecht was gekomen, anderen zagen het probleem niet: het stro zag er toch schoon uit? Weer anderen namen het haar kwalijk wat ze haar zoontje aandeed door de pup niet te nemen en weer anderen vonden dat ze de arme pup mee had moeten nemen, dan was er tenminste één pup gered.
En ik, ik ben trots op deze moeder. Heeft ze alleen maar goede beslissingen genomen? Nee, dat denk ik niet. Ergens in het ‘voorwerk’ heeft ze niet de signalen opgepikt die wijzen op een broodfokker. Maar hé, niet iedereen beschikt over de kennis om het kaf van het koren te scheiden, als het gaat om de mooie praatjes van ‘fokkers’ op internet. Ook krijg ik uit het bericht niet echt het gevoel dat ze goed heeft nagedacht over de karakter van hun toekomstige hond. Maarrr ze heeft in de heat of the moment wel de juiste beslissing genomen!
Ze heeft haar zoontje het verdriet bespaard van een hond met gedragsproblemen, ziekte en/of vroege sterfte. Iets wat niet uitzonderlijk is bij pups afkomstig van een broodfokker. Ook heeft ze door deze pup niet te ‘redden’ voorkomen dat ze bijdraagt aan het winstgevend maken van de broodfokbranche. Het zijn tenslotte de pupkopers die de broodfokkers voeden. Hoe makkelijker ze van de pups afkomen, hoe meer nestjes er zullen volgen.
Gelukkig vond ik één reactie die aansloot bij mijn gevoel. Deze heb ik maar ‘geliked’ om hem extra te benadrukken.
Beste mama, wat mij betreft ben je een goed voorbeeld voor jouw zoontje en mag je trots zijn op jezelf!
Een moeder van een jongen met autisme deed een oproep aan andere ouders om met haar mee te denken. Ze had haar zoontje beloofd dat ze een hondje zouden nemen en was in haar zoektocht uitgekomen bij een fokker die in haar ogen betrouwbaar leek. Eenmaal aangekomen bij de ‘fokker’ kreeg ze zo haar bedenkingen, maar natuurlijk kreeg haar zoontje toen al een pup in zijn handen. Alles zag er naar uit dat ze zich vergist had en ze nu op bezoek waren bij een broodfokker. Wat te doen? Deze dappere moeder nam het besluit om de pup niet te nemen. Zeker niet de weg van de minste weerstand, want voor haar zoontje zou dit een enorm verdriet betekenen, iets waar kinderen met autisme nog eens extra moeilijk mee om kunnen gaan.
Haar vraag aan de andere ouders was dan ook of iemand nog een nestje wist van een betrouwbare fokker. Het liefst een nestje met hondjes die wat weg hebben van het pupje waar haar zoontje verliefd op was geworden.
Laatst las ik een bericht op Facebook dat mij hoop gaf. De reacties daarentegen zorgden ervoor dat de moed mij weer snel in de schoenen zonk…